หากมีพื้นที่มากมันคงง่ายกว่านี้ แต่การที่มี “พื้นที่จำกัด” ก็ทำให้เราได้รู้จักจัดลำดับความสำคัญ และความจำเป็นจริงๆ…
“ตอนนั้นพี่สาวกำลังจะย้ายออกไปอยู่บ้านอีกหลังค่ะ ห้องเดิมของพี่สาวจึงตกเป็นของคุณพ่อ แต่ท่านอยากจะใช้เตียงเดี่ยวขนาดเล็กแทน เราจึงสลับเตียงกับคุณพ่อ ซึ่งก็นำมาสู่ประเด็นใหญ่ เมื่อเตียงเข้ามาอยู่ในห้อง แต่พื้นที่ใมีจำกัด มันก็เลยเต็มห้องและคับแคบมาก ทำยังไงดี” คุณวาว – นนทิยา กัลย์จารึก และ คุณชาญชัย วิมลศิริโชติกุล เจ้าของห้อง ที่รับโจทย์ใหญ่มาแบบไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว ด้วยความที่ทั้งคู่เป็นนักออกแบบ และช่วงเวลานั้นก็ช่างประจวบเหมาะว่ามีงานวิ่งเข้าชนแบบให้ต้องเวิร์คกิ้งทั้งวันทั้งคืน จึงเป็นโอกาสอันดีที่จะขยับขยายห้องนอนเดิมของพวกเขา ทั้งเพื่อรองรับเตียงหลังใหญ่ และเพื่อให้เกิดพื้นที่ทำงานที่กว้างและสะดวกมากขึ้น โดยใช้วิธี “ทุบผนังด้านที่ติดกับระเบียงออก” ให้เป็นส่วนทำงาน และนั่งพักผ่อน
“โต๊ะทำงานเดิมคือโต๊ะสำหรับหนึ่งคน แต่เราใช้สองคนมันเลยคับแคบมาก เพราะฉะนั้นโต๊ะใหม่ต้องกว้างและใหญ่ที่สุดเท่าที่สเปซของห้องจะอำนวย”
หากจะบอกว่าพวกเขาใช้ปัญหามาเป็นตัวนำในการออกแบบก็คงไม่ผิด และผลลัพธ์ที่ได้ก็ทำให้ผู้ใช้งานรู้สึกดี ไม่เกิดปัญหา นั่นก็โอเคแล้วค่ะ
“เรื่องสไตล์ห้องก็มีคิดไว้บ้าง เราชอบวัสดุเหล็กสีดำกับงานไม้ แต่ด้วยความที่รีบ งานสวยๆ ต้องใช้เวลาและค่าใช้จ่ายสูง เราเลยใช้ของสำเร็จรูปแทน ราคาไม่แพง เลือกชิ้นที่ทำจากวัสดุที่เราชอบ ทำให้การตกแต่งภายในเสร็จเร็ว พร้อมใช้งานทันที”
แม้พื้นที่จะเล็ก แต่ความสุขไม่เล็กตาม ขอเพียงแค่ทำความเข้าใจกับความต้องการของตัวเอง เท่านั้น “ขนาดของพื้นที่” จะเล็กใหญ่ก็ไม่สำคัญแล้ว
เรื่อง : มนตรา ศิริขันธ์
ภาพ : อนุพงษ์ ฉายสุขเกษม
สไตล์ : ศศิพรรณ ศิริพร